In hoog tempo over het ijs en door het bos
Met de schaats en de ski over sneeuw en ijs is wel het meest voor de hand liggend. Maar over ijs met een dikke laag sneeuw is het wel een ander verhaal. Gelukkig kan het ook anders. Op weg met Niklas en zijn hondeslee.
Voor de rit staan de honden te blaffen in hun buitenverblijf, elk aan hun lijntje. Vanmorgen hebben ze al eerder moeten presteren in een tocht van 3 uur door de sneeuw. En nu na een korte lunchpauze mogen ze er weer op uit. Bepaald geen straf voor ze, want deze honden doen niets liever dan lekker rennen door de sneeuw.
Niklas kent ze allemaal bij naam en weet waar hij ze aan de lijn voor de slee moet zetten. “Deze is een goede leider, die zetten we voor en deze zetten we op plaats nummer twee.” Alles gaat goed geordend als voorbereiding op de tocht. En zo moet het ook, want straks in de sneeuw buiten de bewoonde wereld moet alles onder controle zijn.
En zo gaat het ook: al bij de plotselinge afdaling die we bij het meer hebben blijkt Niklas de zaak volledig onder controle te hebben: de lijnen mooi strak en de slee niet te dicht op de honden. Knap werk bij zo’n steile afdaling de berg af. Op het ijs gaat het een stuk langzamer; de 8 honden moeten er flink aan trekken. Maar ze klaren het. Na de oversteek van het meer duiken we het bos in. Omdat de honden hard gewerkt hebben, maken we even een stop. Anker in de boom en de rendierhuiden in de sneeuw. Tijd voor de thermosflessen en de koekjes...
Na de break gaan we verder door het bos op weg terug langs het meer. Gelukkig dat Niklas het ijs en de omgeving kent, dat voelt veilig. Hij wijst erop dat de rivier hier uitmondt in het meer, geen plek dus om even over te steken. Pas op het sterke stuk ijs koersen we terug naar ons uitgangspunt. Met hoge snelheid rennen de honden af op hun honk. Na de tocht worden ze beloond met een hard brok bevroren vlees. Mooie ervaring om zo de omgeving te verkennen.